Eerder heb ik al geschreven over mijn interesse om een proefles CrossFit te proberen. Destijds ging dit plan niet door vanwege een brand bij de sportschool, zoals beschreven in mijn vorige artikel.
Sindsdien is er een nieuwe en prachtige locatie geopend, waar nu weer volop CrossFit-lessen worden gegeven. Dit lijkt me een uitgelezen kans om opnieuw een proefles te overwegen.
Het idee is om te ontdekken wat CrossFit precies inhoudt, of ik het leuk vind, en of het goed bij mij past.
Hoewel ik nog niet veel wist over CrossFit, had ik al begrepen dat het een discipline is die kracht, cardio en fitness combineert. Wat opvallend is, is dat CrossFit niet primair gebruikmaakt van fitnessapparatuur, maar eerder van losse gewichten, touwen en diverse andere trainingsmaterialen.
Ik was al op de hoogte van het feit dat CrossFit je een dagelijkse workout voorschotelt, bekend als de "Workout of the Day" (WOD), waarin de oefeningen voor je training zijn opgenomen. Bovendien was ik me bewust van het sociale aspect van CrossFit, waarbij de nadruk wordt gelegd op gemeenschapsvorming. Dit leek me vooral aantrekkelijk in vergelijking met fitness, dat doorgaans een solitaire bezigheid is.
Na mijn aanmelding via de website ontving ik een bevestigingsmail met gedetailleerde instructies. Hierin werd vriendelijk verzocht om alvast in sportkleding te verschijnen op de locatie, met een drinkfles en handdoek in de aanslag.
Mijn les stond gepland voor 18:00 uur in de avond, dus ik vertrok in mijn sportkleding naar de locatie. Nadat ik mijn auto had geparkeerd, voelde ik een mix van spanning, nieuwsgierigheid en enthousiasme om aan de proefles te beginnen.
Ik betrad de nieuwe, prachtige, maar nogal ruime locatie. Het viel meteen op dat het behoorlijk druk was, met luide muziek op de achtergrond. Het leek erop dat de meeste aanwezigen elkaar al kenden. De trainers waren niet meteen zichtbaar en maakten ook geen direct contact. Dus daar stond ik, een beetje verloren, terwijl ik toekeek hoe iedereen aan het sporten was en me afvroeg wat nu precies de bedoeling was.
Uiteindelijk merkte ik op dat veel van de mensen die aan het sporten waren, in gesprek waren met een van de trainers. Dus besloot ik naar een van hen toe te stappen en uitleggen dat ik nieuw was, een proefles online had geboekt en niet helemaal zeker wist wat ik verder moest doen.
Uiteindelijk wees hij me de trainer aan die de les zou verzorgen. Hij legde uit dat de grote ruimte was opgedeeld in twee zones: de ene zone was bedoeld voor mensen die vrij wilden trainen, terwijl het andere deel was gereserveerd voor degenen die de WOD (Workout of the Day) zouden volgen.
De training begon en de groep verzamelde zich rond een whiteboard, maar het was behoorlijk druk. Later begreep ik dat er ongeveer 22 mensen aanwezig waren, wat waarschijnlijk te wijten was aan het zomerseizoen, aangezien het normaal gesproken rond de 14 mensen zou liggen. De trainer begon de WOD (Workout of the Day) uit te leggen, alles in het Engels. Het was niet zozeer het Engels dat het probleem vormde, maar eerder het feit dat ik weliswaar wist wat een Squat of Sit-up was, maar verder weinig begreep van de uitleg. Kortom, ik had moeite om de instructies volledig te begrijpen.
De training begon en ik volgde min of meer de bewegingen van de groep, als een schaap dat de kudde volgt, om te proberen mee te doen met wat er blijkbaar van me werd verwacht.
Tijdens de training werd de muziek meteen op een oorverdovend niveau afgespeeld. Het waren opzwepende beats die duidelijk bedoeld waren om de training te ondersteunen. Dit bracht echter ook een uitdaging met zich mee. Als nieuwkomer had ik nauwelijks ruimte om met anderen te praten omdat de muziek alles overstemde.
Bovendien voelde ik me ook niet bepaald welkom. Ik kon duidelijk het gemeenschapsgevoel waarnemen, waar ik nog geen deel van uitmaakte. Dit gaf me het gevoel dat ik een beetje buitengesloten was, omdat ik geen lid was van de al bestaande gemeenschap of het kameraadschap dat blijkbaar al langer bestond. Mensen kenden elkaar al en zochten naar elkaar toe, waardoor het lastig was om als verlegen en introvert persoon even de kat uit de boom te kijken en te ontdekken in welke groep ik was beland en wat deze sport wel of niet voor me zou kunnen betekenen.
Daarnaast stuitte ik op nog een ander probleem. De groep bestond voornamelijk uit mensen tussen de 20 en 30 jaar oud, terwijl ikzelf inmiddels 44 ben. Hoewel ik normaal gesproken prima kan opschieten met jongere mensen, voelde ik me op dit moment niet echt verwant met deze groep. De mannen of jongens in de training hadden allemaal indrukwekkend gespierde torso's (sommigen gooiden zelfs hun shirt uit tijdens de training, omdat er hard gewerkt werd). Bij sommigen waren deze gespierde torso's of armen zelfs versierd met tattoos. Dit wil niet zeggen dat het geen aardige jongens of mannen waren, maar ik paste gewoon niet echt in het beeld van een 'fit boy' (of girl).
Op een gegeven moment moesten we tweetallen vormen om bepaalde oefeningen in rondes te doen. Het was me eigenlijk niet duidelijk dat we in tweetallen moesten werken, en niemand kwam naar me toe om een partner te zoeken. Dit zorgde ervoor dat ik opnieuw buitengesloten voelde. Het bracht herinneringen naar boven aan pijnlijke momenten uit het verleden, zoals het jongetje dat als laatste werd gekozen bij gymles, of de tijden in mijn leven waarin ik me afvroeg: pas ik hier wel in? Ben ik hier de buitenstaander? Dit soort vragen en onzekerheden kunnen behoorlijk aan je zelfbeeld knagen.
Hoewel CrossFit geen therapeutische activiteit is en ik mogelijk nog persoonlijke zaken te verwerken heb, kan het niet ontkend worden dat mijn eerdere ervaringen met het proberen van andere sporten heel anders waren. In sommige gevallen voelde ik me veel meer uitgenodigd, welkom en geaccepteerd. Bijvoorbeeld, tijdens mijn ervaring met kanoën had ik ruimte voor gesprekken en ervoer ik bereidheid en gelijkwaardigheid. Bij een proefles Braziliaanse Jiu Jitsu voelde ik me vanaf het begin eveneens zeer welkom door de leden.
Tenslotte was het ook een uitdaging dat als een man die maandenlang niet had gesport en dus de conditie van een slak had, het moeilijk leek om de prestatiedruk en het tempo van de groep bij te houden. Je voelt de druk om mee te doen en op hetzelfde niveau te blijven als de anderen in de groep.
Al met al is CrossFit op zichzelf een leuke sport. Ik heb gemerkt dat ik echt hard heb gewerkt, aangezien ik na afloop spierpijn had. Het enige nadeel lijkt te liggen in de prestatiedruk, het hoge tempo en de vraag of je al dan niet lid wordt of wordt geaccepteerd in wat voelt als een gemeenschap met bepaalde sociale uitdagingen, die mogelijk wat onzekerheden kunnen opwekken.
Op dit moment heb ik besloten om nog geen definitieve keuze te maken. Ik denk dat ik, zodra de vakanties voorbij zijn en iedereen weer aan het werk is of naar school gaat, nog een nieuwe poging wil wagen. Van daaruit kan ik dan verder bepalen hoe ik wil voortgaan.
Een reactie posten
Een reactie posten