Doel 44: Volg een (Queer) knuffel workshop

Wanneer ik mensen vertel dat ik deelgenomen heb aan een knuffelworkshop, merk ik vaak een verbaasde blik in hun ogen. Wat houdt zo'n workshop eigenlijk in? Een terechte vraag, want voorheen had ik hier zelf ook weinig kennis over. Het begon allemaal toen ik de website en social media-accounts ontdekte van Piero Flor, een coach en facilitator gespecialiseerd in intimiteit, waaronder knuffelworkshops.

Hoewel ik in eerste instantie sceptisch was, raakte ik steeds nieuwsgieriger naar deze workshops na het volgen van zijn online content. Toen ik uiteindelijk een aankondiging zag voor een Queer Cuddle Workshop in Antwerpen, had ik toevallig voldoende vrije tijd en besloot ik vrij impulsief en spontaan om deel te nemen.

Foto door Andres Ayrton: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/paar-liefde-romantisch-relatie-6579051/

Uiteindelijk belandde ik in een prachtige, goed ingerichte ruimte in Antwerpen. De vloer was bedekt met dekens en zachte lampjes zorgden voor een gezellige sfeer. De groep was bewust niet te groot, wat zorgde voor een intieme en persoonlijke setting. Piero, onze coach, slaagde er in no time in om een veilige omgeving te creëren voor alle deelnemers.

Piero nodigde ons uit om onze verwachtingen, hoop en angsten te delen, waardoor we langzaam begonnen elkaar beter te begrijpen. Vervolgens begonnen we met speelse oefeningen waarin we werden aangemoedigd om op te staan en door de ruimte te lopen. Een voorbeeldscenario: stel je voor dat je op een druk treinstation bent en bijna de trein mist (dus versnel je stap). Dit leidde tot bijna-botsingen en daarmee tot fysiek contact. De oefening ging verder: je keek naar de mensen om je heen op het station, en langzaam maakte je oogcontact met een mededeelnemer. Soms was het iemand die je lang niet had gezien en waar je blij van werd, soms iemand waarvan je dacht: "Oh nee, die tref ik hier." Dit bracht meer interactie en speelsheid in de workshop.

In latere oefeningen stonden we tegenover elkaar en werden we aangemoedigd om vragen te stellen, zoals "Mag ik je een hand geven?" of "Mag ik mijn hand op je schouder leggen?" In sommige gevallen werd de vraag beantwoord met "ja" of "nee", zonder daadwerkelijke handelingen. Er was zelfs een oefening waarbij we leerden om overal "nee" op te zeggen, zelfs als we innerlijk "ja" voelden. Dit was bedoeld om te ervaren dat nee zeggen, grenzen aangeven en accepteren heel normaal en gezond zijn.

De oefeningen bouwden zich op, en ja, er was knuffelen, maar altijd met een sterke basis van communicatie, verbinding en instemming. Alles vond plaats in een veilige omgeving. Je kon echt voelen dat je met elke deelnemer een andere energie deelde en dat je probeerde af te stemmen op wat voor iedereen prettig was in termen van aanraking en verbinding, terwijl grenzen werden gerespecteerd. Het ging over verbinding, aanraking, grenzen en intimiteit.

Opvallend was dat het niets te maken had met seksuele spanning of connotaties, maar eerder met aanraking, verbinding en afstemming. Het was een prachtige ervaring waarbij je niet alleen jezelf, maar ook anderen beter leerde kennen, terwijl iedereen elkaars grenzen respecteerde.

Het was verbazingwekkend hoe de avond begon met een groep vreemden en eindigde met een gevoel van verbondenheid, warmte, acceptatie en veiligheid binnen wat aanvankelijk een groep vreemden leek te zijn.

Desondanks viel het me op dat ik met een van de deelnemers een opvallende nabijheid kon ervaren, wat de intieme sfeer aantikte, terwijl het contact met andere deelnemers meer op een vriendschappelijk niveau bleef. Achteraf worstelde ik met vragen over of ik een bepaalde connectie of vibe had gevoeld, en of het knuffelen had geleid tot een soort hechting of verwachtingen. Had ik nu een speciale klik met iemand ervaren? Ik vond het lastig om na de workshop te vragen of we contact konden houden, omdat het karakter van de workshop vrijblijvend was, gebaseerd op connectie en instemming in een vrijblijvende sfeer. Ik wilde dus niet het vrijblijvende aspect van de workshop in gevaar brengen door achteraf vragen te stellen.

Na een week begon het echter aan me te knagen, en besloot ik toch een bericht te sturen naar de persoon waarmee ik dacht een connectie te hebben gevoeld. Helaas kreeg ik geen reactie, wat me enigszins ongemakkelijk liet voelen. Misschien was dit een les voor mij over verwachtingen en hoe dichtbij mensen kunnen of mogen komen. Ik begon mezelf af te vragen of ik misschien verkeerd had ingeschat dat we een sterke verbinding hadden en of er werkelijk een klik was geweest. Natuurlijk is niemand verplicht om te reageren als vrijblijvende deelnemer van deze workshop. Toch voelde het ontbreken van een reactie als een soort afwijzing, iets waar ik stiekem bang voor was. Maar het diende ook als een les voor mij om hiermee om te gaan en te leren van deze ervaring.