Trigger Warning.
De onderstaande tekst gaat over worstelingen met zelfbeeld en eenzaamheid, over mentale gezondheid en verteld een verhaal vanuit een donker perspectief. Wees gewaarschuwd voor het lezen of lees niet wanneer dit een trigger voor je kan zijn!
In de wacht
Er zijn momenten waarop een overweldigend gevoel van onzekerheid me bekruipt, en ik twijfel of ik dit allemaal wel goed onder woorden kan brengen. Toch ga ik het proberen.
Een van de dingen die me steeds weer bezighouden, is het gevoel dat ik constant in de wacht sta, in afwachting van betere tijden. Het is alsof ik wacht op het moment waarop ik me completer zal voelen, op het moment waarop mijn sociale netwerk sterker wordt, en op het moment waarop het leven eindelijk leuker, beter en mooier zal worden.
Hoewel ik rationeel besef dat dit onzin is, blijft dit gevoel hardnekkig aan me knagen. Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat het soms helemaal niet beter wordt, maar eerder somberder.
Ik worstel met verlies van gezondheid, dierbaren en zelfs mijn eigen identiteit.
Het vreemde is dat ik eigenlijk vrij goed weet wie ik ben. Ik ken mijn goede eigenschappen, mijn mindere kanten, mijn slechte eigenschappen en zelfs de duisternis in mij. Ik begrijp wat me boos maakt en wat me verdrietig maakt. Maar toch kan ik niet ontsnappen aan dit gevoel dat af en toe verlangen naar een wereld met andere kleuren.
Het vreemde is dat ik eigenlijk vrij goed weet wie ik ben. Ik ken mijn goede eigenschappen, mijn mindere kanten, mijn slechte eigenschappen en zelfs de duisternis in mij. Ik begrijp wat me boos maakt en wat me verdrietig maakt. Maar toch kan ik niet ontsnappen aan dit gevoel dat af en toe verlangen naar een wereld met andere kleuren.
Zelfvernietigend
Ondanks dat ik soms in mijn hoofd vasthoud aan het idee dat ik wacht op een tijd waarin het leven als een paradijs zal aanvoelen, gebeurt dat nooit. Ik draag een rugzak vol levensgebeurtenissen die ik probeer te verwerken, en soms gebeuren dingen sneller dan ik aankan, en zijn ze niet altijd plezierig.
Hoewel ik geen pleitbezorger ben van overmatig optimisme en van mening ben dat emoties zoals verdriet, schaamte en boosheid vaak onterecht een negatieve stempel krijgen, blijf ik dit bestrijden.
Ik vind het onterecht dat deze emoties als negatief worden bestempeld, omdat ze essentieel zijn voor ons mens-zijn en ons innerlijk evenwicht. Deze emoties hoeven niet per se negatief te zijn.
Desondanks ben ik erg bedreven in het afdwalen in mijn gedachten en piekeren. Als je me op straat tegenkomt, is er een kans dat ik je niet begroet, omdat ik weer verdwaald ben in mijn innerlijke wereld.
Helaas is mijn gedachtewereld niet altijd een prettige of mooie plek om te zijn. Ik denk zelden tot nooit negatief over anderen, maar er woont een zelfsaboteur in mij die me constant vertelt dat ik niet leuk of goed genoeg ben. Een stem die me constant bekritiseert en me omlaag trekt, met donkere gedachten.
Ik ben niet suïcidaal, gelukkig, maar ik ben gewoon geen prettig gezelschap voor mezelf. Mensen die bekend zijn met schematherapie zullen deze stemmen herkennen als straffende of veeleisende interne stemmen, mijn zelfsaboteur is springlevend.
Eenzaamheid
Ik worstel al geruime tijd met eenzaamheid en isolement. Ik kan me bijzonder eenzaam, leeg, verlaten en niet verbonden voelen. Ik vraag me soms af hoe dit zo is ontstaan, maar misschien is eenzaamheid inmiddels al langer mijn metgezel dan liefde en verbinding.
Op een bepaald moment sloot ik mezelf af door opgestapelde teleurstellingen, maar ik ben niet gemaakt om altijd alles in mijn eentje te dragen. Als ik antwoord op de vraag of ik langer alleen dan samen ben geweest, dan is het antwoord ja, en dat gaat al jaren zo.
Ik verlang naar menselijk contact, verbinding, het gevoel ergens bij te horen, vriendschap en liefde. Toch lijkt het alsof de wereld om me heen een lege woestijn is, zonder hoop op verandering.
Ik probeer mezelf open te stellen voor anderen, maar ik voel me soms niet op mijn plaats. Ik ben de underdog, de sukkel, en ik heb het gevoel dat contacten komen en vooral weer gaan wanneer omstandigheden en relevantie veranderen.
Ik heb mijn moeder verloren, en sindsdien voel ik me ontheemd, en ik probeer dat een plek te geven in mijn leven. Soms stel ik mezelf vragen zoals: Heb ik ooit echte vrienden gehad? Heb ik ooit ware verbinding gekend? Heb ik ooit ergens bij gehoord? Ben ik ooit populair geweest? Misschien niet, en als de zelfsabotage zijn intrede doet, voel ik me een sukkel, en denk ik dat iedereen me zo ziet en dat ik dat niet kan veranderen. Dit brengt nieuwe uitdagingen, verdriet en vragen met zich mee, waarmee de zelfsabotage graag aan de slag gaat.
Ik heb ware verbinding gekend, zij het geruime tijd geleden, wat het vertrouwen doet vervagen.
Ik woon in een stad die ik soms als verstikkend ervaar. Soms wil ik gewoon weg, om ergens opnieuw te beginnen waar mensen me niet kennen en geen voorgevormde meningen over me hebben. Ik voel me soms veroordeeld voor wie ik ben in plaats van geaccepteerd, en dat maakt het moeilijk. Het voelt alsof ik moet vechten om geaccepteerd te worden, of dat ik iets moet veranderen, of dat ik er simpelweg niet toe doe.
Pogingen zoals CrossFit zijn niet echt mijn ding. Een poging om deel uit te maken van een lotgenotengroep voelt niet als mijn plek. Aanmeldingen bij sociale kringen leiden niet tot wat ik ervan verwacht, tot niets en tot nieuwe teleurstelling.
Man in Midlife
Nu ik de veertig ben gepasseerd, voel ik soms de behoefte om mezelf opnieuw uit te vinden. Maar eerlijk gezegd heb ik me altijd al zoekende gevoeld, zelfs toen ik twintig was.
Nu merk ik dat de drang naar verbinding en betekenis in mijn leven belangrijker wordt, en ik zoek naar nieuwe kaders, een andere levensstijl en andere behoeften bij deze levensfase.
Het voelt soms alsof mijn innerlijke woestijn droog en vlak is. Ik probeer mijn weg te vinden, maar dat is in de zandvlakte van de woestijn nog niet zo eenvoudig.
Gezondheid
Al vele jaren kamp ik met chronische sinusitis. Gedurende een bepaalde periode was deze aandoening goed onder controle te houden.
Echter, onlangs zijn mijn symptomen opnieuw verergerd, en de oorzaak daarvan is mij onbekend. Het gevoel van ontsteking in mijn hoofd, met name in het Kno-gebied, kan soms zeer intens zijn. Hoewel ik mijn uiterste best doe om deze aandoening onder controle te krijgen, lijkt dit niet eenvoudig te zijn.
Bovendien kan ik door de ernst van mijn huidige situatie niet alles doen wat ik zou willen, zoals de beoefening van vechtsporten. Dit vormt een obstakel in mijn zoektocht naar zingeving en verbinding, aangezien mijn lichamelijke gezondheid mij beperkt.
Helaas ben ik momenteel niet tevreden over de manier waarop dit probleem wordt behandeld. Het lijkt alsof de ernst van mijn aandoening wordt ontkend of gebagatelliseerd, wat me het gevoel geeft dat ik opnieuw moet vechten voor de erkenning van mijn situatie.
Een reactie posten
Een reactie posten