Doel 96: Bezoek de AFD-lotgenoten bijeenkomst.

Mensen die mij kennen, weten dat ik enkele jaren geleden worstelde met een ernstige vorm van OCD (Obsessieve-compulsieve stoornis), ook wel bekend als een dwangstoornis. Destijds onderging ik intensieve therapieën en legde ik een lange weg naar herstel af. Hoewel dit alles al enige tijd geleden is, beschouw ik mezelf als stabiel. Hoewel een psychische kwetsbaarheid altijd een deel van je blijft, heb ik in dit proces geleerd wat ik nodig heb en wat ik niet nodig heb om goed voor mezelf te zorgen.

Photo by Mélissa Jeanty on Unsplash

Stichting ADF (Angst, Dwang en Fobie) is precies wat het zegt: een stichting voor mensen met angst en dwang, door mensen met angst, dwang en Fobie. Ze bieden diverse activiteiten, zoals lotgenotencontactgroepen, wandelingen, een hulplijn en tal van informatie- en contactbronnen. Je kunt de website raadplegen voor een volledige beschrijving van deze activiteiten.

Hoewel ik mezelf als stabiel beschouw en niet langer ontwricht ben op dit gebied, voelde ik de behoefte aan contact met gelijkgestemden, aan herkenning en de mogelijkheid om ervaringen te delen. Het is geruststellend om dit te kunnen doen met mensen die soortgelijke uitdagingen doormaken. Mensen met angst en dwang hoeven elkaar meestal niet uit te leggen wat angst en dwang inhouden. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal, maar we kunnen gemeenschappelijke grond vinden.

Ik meldde me aan voor een lotgenotencontactgroep bij mij in de buurt. Deze groep werkt in reeksen van vijf bijeenkomsten, verdeeld over enkele maanden. Na elke reeks volgt een pauze voordat een nieuwe reeks begint. Tijdens de eerste reeks merkte ik dat ik veel vragen had over mijn werkplek, waar ik al bijna een jaar mee worstelde. Mijn werkplek vroeg veel van mijn energie en bracht negativiteit met zich mee. Ik wilde hier verandering in brengen. Hoewel het geen dwanghandelingen werden, merkte ik dat ik overdreven piekerde, wat beter past bij gegeneraliseerde angst. Ik had ook enkele dwangmatige gedachten over mijn eigen onzekerheid en hoe ik mezelf tekortdeed.

Het mooie van een groep is dat je naar elkaar kunt luisteren, en ik voelde me gehoord en gezien. Buiten de context van mijn werk kon ik openhartig praten over mijn zorgen. De groepsleider zorgde ervoor dat er een veilige sfeer was waarin we konden delen. Het was ook waardevol om feedback te krijgen.

Dankzij deze gesprekken besefte ik dat ik weg moest van mijn huidige werkplek vanwege de negatieve invloed en de energie die het me kostte. Ik moest goed zorgen voor mijn mentale welzijn en een positievere omgeving kiezen. Na bijna een jaar op die plek te hebben gewerkt en van alles te hebben geprobeerd, besloot ik voor mezelf te kiezen.

Tijdens de eerste reeks bijeenkomsten besprak ik dit onderwerp regelmatig. Ik had echter de angst dat ik te veel klaagde en dat ik de aansluiting met de groep verloor. Deze onzekerheden en gedachten kunnen de overhand nemen bij piekeraars. Hoewel ik niet per se de behoefte heb om door iedereen aardig gevonden te worden, kunnen deze gedachten je toch bezighouden.

Nu zit ik in de tweede reeks bijeenkomsten, maar door ziekte en werk kon ik slechts één of twee bijeenkomsten bijwonen. Nu vraag ik me af of ik wil doorgaan. Ik twijfel of dit op dit moment de juiste plek, tijd en energie voor mij is. Dit betekent niet dat ik de groepsgenoten tekortdoe. Misschien heb ik later weer behoefte aan deelname. Op dit moment voel ik echter dat het minder goed bij me past, en ik overweeg of ik de reeks moet voltooien of voorlopig moet stoppen. Het is belangrijk om mijn behoeften van dit moment te respecteren. Hier ben ik nog niet helemaal over uit, of misschien wel en het lijkt er op dat mijn aandacht vooral op andere zaken ligt nu.