Een kater door een knuffel(workshop)?

In een vorig artikel deelde ik mijn ervaring met het bijwonen van een knuffelworkshop, die je hier kunt lezen. Deze sessie werd geleid door Piero Flor, een coach die gespecialiseerd is in het faciliteren van dergelijke workshops. Hij organiseerde een speciale Queer cuddle workshop, hoewel hij ook workshops zonder dit specifieke label aanbiedt. In al zijn sessies streeft hij naar een inclusieve omgeving. Deze bijzondere workshop vond plaats in Antwerpen en was voor mij een waardevolle ervaring. Het opende mijn ogen voor de mogelijkheid om deel te nemen aan een breed scala aan workshops, bijeenkomsten en activiteiten, aangeboden door diverse organisatoren.

Photo by Amy Humphries on Unsplash

Mijn pad naar persoonlijke groei en spirituele ontdekking heeft me onlangs naar een fascinerende ervaring geleid: het deelnemen aan een vuurcirkel voor mannen. Deze bijzondere bijeenkomst werd georganiseerd door Earth Coaching, onder leiding van Joep. Voor meer details kun je verder lezen via deze link.

Gezien mijn positieve ervaring met de eerdere knuffelworkshop en de opmerkelijke toename in het aanbod van knuffelworkshops, mannencirkels, en vergelijkbare activiteiten, stond ik open voor een nieuwe ervaring. Dit keer vond het plaats bij een andere aanbieder, op een andere locatie, en zonder het specifieke Queer-label. Ik ontdekte deze knuffelbijeenkomst via Facebookevenementen, wat me uiteindelijk leidde naar de website van Hipsy en de organisator van het evenement, Play.

Deze keer vond de knuffelbijeenkomst plaats in Eindhoven, in een pand dat dienst doet als creatieve hub (plan B) voor (jonge) creatievelingen en startende ondernemers, waar ze ruimte huren, bezitten of lenen. Het is een ware broedplaats van creativiteit, variërend van schilderkunst en fotografie tot yogalessen en, op de avond van mijn bezoek, een knuffelbijeenkomst. Het gebouw, gelegen buiten het stadscentrum, heeft een groot en industrieel uiterlijk. Hoewel de omgeving wat sober lijkt, zelfs met de verlichte picknicktafels en huisjes die de ingang sieren, wordt dit ruimschoots goedgemaakt door de binnenruimte. Die was ingericht als een moderne yogastudio, met lange, wapperende gordijnen, brandende kaarsjes, en matrassen met zitkussens geplaatst in een grote cirkel. De vrijwilligers en de facilitator van de avond boden een warm welkom, wijzend op de beschikbare thee, water, en snacks. Tijdens een kort gesprek met de facilitator werd duidelijk dat dit geen workshop was, maar een knuffelcafé dat periodiek wordt georganiseerd.

Ik merkte op dat er een constante toestroom van bezoekers was, resulterend in een aanzienlijke groep deelnemers van ongeveer 30 mensen. Dit was een opvallend verschil met mijn eerdere ervaring, waarbij de groep uit slechts ongeveer 8 personen bestond. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan kleinere groepen boven grote menigten, omdat ik me in kleinere settings prettiger voel.

Mensen die me kennen, zullen bevestigen dat ik over het algemeen niet introvert ben. Echter, in een omgeving met 30 mensen, waarvan sommigen elkaar al kennen van eerdere bijeenkomsten en anderen samen met een vriend komen, voel ik me enigszins verloren. In dergelijke situaties komt er een introverter deel van mij naar boven. Ik word terughoudender, minder spontaan, en neem eerst de tijd om de situatie in mij op te nemen, of ik heb simpelweg wat tijd nodig om op te warmen.

De facilitator verzocht ons plaats te nemen op de zitkussens, waardoor er een grote cirkel ontstond met alle 30 deelnemers. Al snel werd ons gevraagd om stil te zijn, waardoor er ruimte kwam voor rust en stilte, een manier van aanwezig zijn die verder gaat dan communicatie met veel woorden. Dit werd ingeluid met een openingsmeditatie. In deze grotere groep vond ik mijzelf echter snel overprikkeld en makkelijk afgeleid. Er zijn meditaties geweest waarin ik me beter kon vinden en waaruit ik meer ontspannen tevoorschijn kwam.

Vervolgens werd er geleidelijk overgegaan naar wat je een bewegingsmeditatie zou kunnen noemen. We kregen de vrijheid om onszelf aan te raken of vrij door de ruimte te bewegen, al naar gelang wat ons het beste paste, of om juist bescheidener te blijven als dat comfortabeler voelde. Dit resulteerde in een divers beeld: sommigen bleven liggen en bewogen slechts één teen, terwijl anderen, de zogenaamde 'halve hippies', dansend en zwevend de ruimte doorkruisten.

Na deze oefening werden we aangemoedigd om door de ruimte te wandelen en te observeren bij wie we uitkwamen, met als doel te ontdekken met wie we verbinding maakten. Deze fase omvatte het uitnodigen van deelnemers om elkaar in de ogen te kijken, handen vast te houden, en te verkennen wat er vervolgens natuurlijk ontstond. Een andere activiteit betrof het uitwisselen van een vraag of wens tijdens een omhelzing. Tussen deze oefeningen door werden we herhaaldelijk uitgenodigd om in een cirkel rond te lopen, waarna een nieuwe opdracht of uitnodiging volgde, telkens met een andere persoon. Dit leidde al snel tot momenten waarop je met iemand een dansje waagde, een gesprek voerde, samen lachte en speelsheid deelde, zoals met een man tijdens het ene moment en in een later moment in een omhelzing lag met een vrouw.

Op een bepaald moment begon ik me echter enigszins verloren te voelen binnen de groep. Tijdens een oefening waarbij we rondliepen en de opdracht kregen iemand te zoeken, leek het alsof ik geen oogcontact of verbinding kon maken, ondanks dat ik me open, nieuwsgierig en uitnodigend opstelde. Het leek alsof iedereen al een partner had gevonden, waardoor ik als laatste overbleef, wat me deed denken aan hoe ik me als kind voelde wanneer ik als laatste werd gekozen bij gym. 

Uiteindelijk vond ik nog wel iemand bij wie ik kon aansluiten, maar het voelde geforceerd en niet spontaan. Dit voorval zette me aan het denken over de mogelijkheid van herhaalde situaties waarin ik me buitengesloten zou kunnen voelen, wat kan leiden tot angst, onzekerheid, en zelftwijfel. Het roept negatieve gedachten op en zet aan tot het zoeken naar antwoorden of manieren om toch iets positiefs uit de ervaring te halen.

Daarna volgde een onderdeel genaamd "open space", waarbij de ruimte werd ingericht met matrassen en kussens, en iedereen werd aangemoedigd om een partner te vinden om mee te knuffelen. Al snel vormden zich weer duo's en groepjes, en ik bevond me opnieuw in de situatie waarin ik om me heen stond te kijken, zonder deel te nemen. Dit moment markeerde een keerpunt waarbij mijn frustratie, die ik interpreteerde als afwijzing en uitsluiting, omsloeg in een gevoel van niet meer tot de groep te behoren. Dit raakte enkele gevoelige snaren en uiteindelijk besloot ik me terug te trekken naar een hoekbank in de ruimte, waar ik vanuit een observerende rol mijn gedachten en gevoelens op een rijtje kon zetten. 

Vrijwilligers en later de facilitator kwamen bij me langs om te checken hoe het met me ging en of ze me konden aanmoedigen weer deel te nemen aan de activiteiten. Ik koos ervoor bij mijn gevoel te blijven en niet terug te gaan. Een enkele deelnemer kwam langs voor een gesprek, maar ik had liever niet dat mensen zich alleen om mij bekommerden omdat ze me zagen als een slachtoffer of zielig persoon. Ik voelde me niet per se zielig, maar eerder niet op mijn plek en onverbonden, wat ironisch is gezien mijn doel was verbinding te zoeken. Deze avond eindigde voor mij met een gevoel van eenzaamheid. 

Toch stelde ik mezelf emotionele vragen, terwijl ik kalm en evenwichtig bleef over mijn beslissing en positie. Ik probeerde praktische antwoorden te vinden op wat er gebeurde en kwam tot de conclusie dat dit nu eenmaal de realiteit is. Ik heb het geprobeerd, en net zoals met alle nieuwe dingen die ik uitprobeer, gaat het soms met vallen en opstaan. Soms zal ik me ergens thuis en verbonden voelen, en andere keren niet.

Bij de vorige bijeenkomst in Antwerpen, die expliciet als workshop was aangeduid, waren er duidelijke werkvormen en structuren aanwezig om verbindingen te smeden, inclusief heldere kaders over wat er van de deelnemers verwacht werd. Deze werkvormen boden een gestructureerde opbouw, met een sterke nadruk op het leggen van connecties en het belang van wederzijdse toestemming. Deze duidelijke structuur en regels vond ik erg prettig, in tegenstelling tot de bijeenkomst in Eindhoven, waar die structuur en duidelijke kaders ontbraken, en er minder mogelijkheden waren om verbindingen op te bouwen door gerichte activiteiten en spelvormen.

De workshop in Antwerpen, die ik als meer positief ervoer, profiteerde ook van het feit dat het een kleinere en intiemere groep was (ongeveer 8 personen), in tegenstelling tot de grotere groep in Eindhoven van 30 personen. Ik ben me ervan bewust dat mijn sterke punten niet liggen bij het deelnemen aan grote groepsactiviteiten. 

Bovendien had de workshop in Antwerpen een Queer label, wat een open omgeving creëerde waarin mannen met mannen, vrouwen met vrouwen, of mannen met vrouwen konden knuffelen. Dit contrasteerde met de bijeenkomst in Eindhoven, waar ik observeerde dat sommige jongere mannen voornamelijk contact zochten met vrouwen, en toch wat hetero norm erdoorheen lijkt te waaien.

Een ander aspect was dat de workshop in Antwerpen nieuw was voor iedereen, aangezien het de eerste editie was van de queer cuddle workshop in die vorm, wat een frisse en gelijkwaardige start voor alle deelnemers bood. In tegenstelling hiermee, had de knuffelcafé bijeenkomst van Play in Eindhoven een periodiek karakter, waardoor mensen elkaar al kenden van eerdere sessies, wat natuurlijk leidt tot een andere dynamieken.

Op emotioneel vlak speelde er natuurlijk veel, waarover ik uren zou kunnen uitweiden, maar dat zal ik achterwege laten. Uiteindelijk wil niemand zich de zwakste schakel of de buitenstaander voelen, waarbij ik me eerder het laatste dan het eerste voelde. Het maken van een keuze en vasthouden aan mijn eigen grenzen was ook een belangrijke beslissing. Hoewel er een stroom van gedachten en gevoelens kan zijn die alles in een zeer negatief en somber licht stelt, is het mogelijk om daar een ander perspectief op te werpen en enkele positievere nuances te vinden.

Dit alles maakt deel uit van een patroon dat iedereen heeft, in mijn geval een patroon dat triggert en uitdagingen biedt rond thema's als afwijzing, eenzaamheid, erbij horen, uitsluiting, assertiviteit, aanpassing versus bij jezelf blijven, en of het nu om vermijding of het stellen van een grens gaat. 

Hoewel de ervaring op het moment zelf misschien niet zo positief leek, is het uiteindelijk een waardevolle les. Het was eerder een confrontatie dan een glansrijk moment, maar in elke confrontatie schuilt een leermoment of een kans voor ontwikkeling. Daarbij komt ook het inzicht om niet te veel te analyseren of overdenken, maar ook om dingen los te laten en te laten zijn wat ze zijn. Net als iedereen verlang ik naar een plek van acceptatie en toewijding, waar je jezelf kunt en mag zijn op een prettige en veilige manier.