Ontsnappen uit de RatRace?

Zoals bekend bij sommigen, ben ik geneigd tot piekeren, hoewel mijn overpeinzingen niet altijd ongegrond zijn. Deze neiging stelt me echter in staat om diepgaand zelfreflectie toe te passen. Desondanks probeer ik soms aan deze gedachtestroom te ontsnappen door actiever te zijn. De doelen op mijn blog dragen hieraan bij.

Photo by Let's go Together on Unsplash

Ik merk dat niet elke poging die ik onderneem, resulteert in een gevoel van succes; soms leidt het zelfs tot teleurstellingen. Wanneer ik dit vanuit een positiever perspectief bekijk, realiseer ik me dat deze ervaringen ook lessen zijn in het omgaan met en het loslaten van tegenvallers. Echter, gezien mijn neiging tot piekeren, betrap ik mezelf er vaak op dat ik lang nadenk over mijn rol in deze situaties en me afvraag hoe ik ervaringen kan verbeteren om ze mooier, leuker en fijner te maken. Hoe sla ik de brug tussen deze inzichten en positievere ervaringen?

Ik realiseer me dat het nastreven van mijn doelen betekent dat ik veel experimenteer, en daardoor kom ik onvermijdelijk situaties en momenten tegen die niet helemaal bij me passen of zelfs tegenvallen. Voor mij is het een belangrijke les om deze ervaringen op een luchtigere en meer ontspannen manier te benaderen, in plaats van ze te veel te analyseren.

Hoewel ik eerder al uitdrukte dat ik behoefte heb aan vernieuwing en verbinding, waren sommigen verrast door dit artikel. Hoewel dat niet de bedoeling was, zou ik een tegenartikel kunnen schrijven om de nuances te verkennen. Misschien doe ik dat nog wel, maar zoals ik al eerder zei, dient dit blog als een plek waar ik vrijuit kan schrijven over mijn gedachten, gevoelens en ervaringen.

De laatste tijd voel ik me vaak eenzaam en alleen. Als mens verlang ik naar verandering, naar vernieuwing en naar verbinding. Dit roept veel vragen op, zeker voor iemand zoals ik, die graag alles overdenkt en een plek wil geven. Ik besef dat eenzaamheid zowel een vriend als een vijand voor me is. Het is iets waar ik bekend mee ben, waar ik tegen strijd, maar ook iets waarmee ik heb leren leven. Het lijkt soms zo tegenstrijdig.

Bij het overdenken van recente gebeurtenissen valt me op dat er veel is veranderd in de dynamiek van familierelaties, wat heeft geleid tot een verschuiving in rollenpatronen. Bovendien verloor ik in januari onverwachts mijn baan en ben ik sindsdien zonder werk thuis. Ik ben ervan overtuigd dat ik uiteindelijk wel weer werk zal vinden, maar toen ik nog werkzaam was, voelde ik me meer verbonden met de maatschappij. Ik had contact met fijne collega's en waardeerde de momenten van rust thuis, weg van mensen. Nu, zonder werk en zonder een uitgebreid of diepgaand vriendennetwerk, naast de verschoven en veranderde familierelaties, voelt het alsof ik in een gat ben gevallen. Dit besef maakt dat ik inzie hoe belangrijk het is om goed voor mijn mentale welzijn te zorgen. In dat gat vallen is geen prettige ervaring.

Maar waarom ga je dan niet wat leuke activiteiten ondernemen, zoals reizen, hobby's oppakken, of werken aan je doelen? Dit komt doordat ik momenteel afhankelijk ben van een WW-uitkering, waardoor ik te maken heb met bepaalde verplichtingen en een ongebruikelijk tijdstip waarop deze uitkering wordt gestort. Hierdoor moet ik mijn budget zorgvuldig plannen en is het lastig om ruimte te vinden voor dergelijke activiteiten.

Tegelijkertijd begin ik te voelen alsof ik al veel heb ondernomen, maar dat er weinig daadwerkelijk is blijven hangen of concreet vorm heeft gekregen. Neem bijvoorbeeld mijn ervaringen met CrossFit of de workshop die ik in Eindhoven heb gevolgd.

Ik realiseer me dat er, voordat ik de behoefte aan meer contacten kan vervullen, een fundamentelere behoefte is: het vormgeven van mijn leven en mijn persoonlijke ruimte, onafhankelijk van mijn werk. Dit omvat het herontdekken van hobby's, passies, en manieren om mijn vrije tijd in te vullen, evenals het herontdekken van de dingen waar ik van hou en die ik wil ondernemen. Tijdens deze zoektocht zou het geweldig zijn om mensen te ontmoeten met wie ik gemeenschappelijke interesses deel. Tot nu toe voelt het alsof mijn inspanningen nog niet echt vruchten hebben afgeworpen, en ik weet dat dit deels aan mij ligt. Ik ben aan het onderzoeken hoe ik hier anders naar kan kijken of mee om kan gaan. Misschien is het wel de kunst om te leren mild te zijn voor mezelf, om niet gevangen te raken in een negatieve denkspiraal.

Naast het zoeken naar activiteiten die bij me passen, is eenzaamheid een diepgeworteld thema in mijn leven, vooral als ik kijk naar de afgelopen jaren. Ik heb een periode gekend van ernstige mentale uitdagingen, waarbij ik intensieve ondersteuning ontving. In die tijd overleed mijn moeder plotseling, wat rouw een constant onderdeel van mijn leven maakte. Ik voelde me ontworteld, misschien zelfs vervreemd van mezelf, en had tijd nodig om mijn weg hierin te vinden. 

Deze gebeurtenissen gingen hand in hand met eenzaamheid en andere mentale kwesties, maar uiteindelijk vond ik mijn weg erdoorheen. Net toen ik me weer op de been voelde, met plannen om nieuwe dingen te ondernemen, brak de coronacrisis uit. Lockdowns, sociale afstand, en een avondklok maakten het moeilijk om sociaal actiever te worden. Bovendien bevond ik me in een WIA-situatie (werkonbekwaam verklaard) en was vastbesloten om van die stempel af te komen. Ik zette alles op alles om weer aan het werk te gaan en vond een werkgever in de zorg die me een kans gaf, wat uiteindelijk tot succes leidde. Ik was volledig hersteld terug aan het werk.

Ondanks dat ik aanvankelijk blij was met mijn werk, begon ik me na een jaar te vervelen en miste ik uitdaging. Dit leidde tot verschillende veranderingen van werkplekken, waarbij ik achteraf gezien op zoek was naar een evenwicht tussen niet te weinig en niet te veel uitgedaagd worden, en naar een team, plek en werkgever waar ik me echt op mijn plek voelde. 

Na enkele omzwervingen verbond ik me uiteindelijk aan een werkgever, maar belandde geleidelijk in vaste avond- en nachtdiensten. Mijn rooster liet weinig ruimte voor persoonlijke tijd voor hobby's, sociale contacten, en mijn eigen leven, waardoor ik weer volledig in beslag werd genomen door werk. Op dat moment realiseerde ik me dit niet volledig, mogelijk omdat ik onbewust vluchtte van een andere ervaring die me pijn had gedaan, iets waarover ik later meer zal delen. Uiteindelijk kwam ik tot dezelfde conclusie: waar is de ruimte voor mij en wat nu?

In deze zoektocht bevind ik me nog steeds, en dat is oké. Door open en kwetsbaar te schrijven, neem ik je mee in de uitdagingen en obstakels die overwonnen moeten worden, en in de reis die uiteindelijk ook draait om persoonlijke groei.